Eindelijk dan toch....

Eindelijk dan toch eens een keertje iets langer de tijd!
Dus tijd voor de sappige verhalen…..

We maken het onszelf zo ontzettend druk dat we bijna geen tijd
hebben om even rustig te zitten en te kijken wat er nou allemaal voor onze ogen voorbij is geschoten.
Maar nu dan eindelijk even een beetje rust.

Het is hier geweldig.
Zo ongelofelijk mooi en vriendelijk.
Kan niet anders zeggen.

Maar laat ik beginnen bij het begin, waar ik nooit tijd voor had gehad….

Zoals jullie weten was het plan dat ik in m’n eentje, of met Hans, naar Azië zou gaan. Maar toen mijn moeder het ziekenhuis in ging, was het zo dat ik alleen zou gaan. M’n moeder kwam een paar dagen na haar operatie tot het plannetje dat Mirjam, m’n zus, het misschien wel leuk vond om mee te gaan.
Ze sprong meteen een gat in de ozonlaag.
Dus binnen 3 dagen had ze haar ticket geboekt en zouden we de eerste twee-en-een-halve week samen reizen.
Om het feestje voor haar te completeren zou Koen haar ook nog op komen zoeken en gaan ze vanaf de 10e aug samen het noorden van Thailand ontdekken.
Vanaf de 10e vlieg ik in m’n uppie naar Hanoi, Vietnam. En dan heb ik nog tot 3 september om Vietnam en misschien Cambodia te verkennen.

Maar ik ga al weer veel te snel, lees ik.

Jullie hebben tot dusver gelezen dat we inmiddels dus in Laos zijn aangekomen.

We zijn de avond dat we zijn aangekomen het Nederlandse stel Wim en Petra tegen gekomen. Wat een leuk stel! En wat sportief! Ze fietsen de hele wereld over! Ze zijn 343 dagen geleden begonnen in Istanbul. Wat een geweldig plan en wat verrijkt dat je visie, lijkt me.
We hebben een geweldige tijd met hun gehad, zijn in totaal 4 dagen bij elkaar gebleven en veel dingen beleefd en gezien. Op de boot kwamen we ook nog Whitney tegen, een Amerikaanse meid, supermeid. Ook zij heeft zich bij ons clubbie aangesloten en zo hebben we met z’n 5en veel meegemaakt.

De eerste 2 dagen op de boot gezeten… auwwwwww houten kont!!! Maar het uitzicht was prachtig! Overnacht in een piepklein dorpje, waar de electriciteit om half elf in de avond er totaal de brei aan zou geven (dat is daar overigens normaal).
Volgende dag weer verder op de boot, naar Luang Prabang. Wat een prachtige stad is dat. Er is vanalles te krijgen op de night market en erg veel te zien.
We zijn de volgende dag dan ook met de tuk tuk naar de watervallen gegaan, waar ook een tijger en een aantal beren werden opgevangen. M’n eerste bloedzuiger op m’n voet gehad, maar hij rook dat ik psoriasis had ofzo, want hij had geen zin in mij ;)
Bij de watervallen was de mogelijkheid om een zeer verfrissende duik te nemen… Door middel van een touw… Gaaf!
Dus ik natuurlijk gedaan (Fréd, wat dacht je anders??)

De volgende ochtend retevroeg opgestaan om aalmoezen aan de monniken te geven. Wat is het plan? Wekker om 05:45 zetten, aankleden en de zak met snoepjes die we de vorige avond hadden gekocht onder de arm mee.
Het was de bedoeling dat we bij de straat aan zouden komen, daar gaan zitten en vervolgens alle monniken aan ons voorbij zouden laten lopen (lekker lui). Maar het liep wat anders… Want het dagschema van de monniken was klaarblijkelijk iets verschoven, waardoor we alleen nog maar 3 rijtjes monniken voorbij zagen lopen… 2 zelfs al op de terugweg!
Dus Mirjam en ik renden de benen uit ons lijf om onze waren kwijt te raken.
Wat waren ze blij, vooral de kleintjes.. Ze krijgen normaliter namelijk alleen maar rijst van de bevolking en wij kwamen met soort KitKat’s aan… dus dat was smullen voor die dag (ze mogen alleen maar eten wat ze die dag krijgen).

Daarna toch nog even naar bed.
8 uur ging de wekker weer, want we gaan met de bus naar Nong Khiaw, een sprookjesachtig dorpje ergens in het noorden van Laos (ik zal voor vandaag even op het kaartje aanklikken waar het ligt).
Maar tijdens de busrit zat er een leraar Engels achter mij, een laotiaan. We raakten in gesprek en hij zei dat hij op weg was naar een bruiloft.
Ik keek hem nogal hoonend aan ( he he ) en vervolgens vroeg hij ons of we mee wilden! Tuurlijk!!!
Dus halverwege de busrit moesten we uitstappen, met al onze baggage richting een tent die opgesteld was, waar boxen stonden opgestapeld, zoooo hoog, alsof ze en uitvoering in de Arena wilden houden…
De muziek stond zo keihard dat we onze oordoppen eigenlijk beter in hadden kunnen doen.
Maar wat was het gaaf.
De bruid en bruidegom ontvingen ons zeer hartelijk en er was drank drank drank en eten. De plaatselijke bevolking was al aardig aangeschoten, om niet te zeggen dronken.
Na 2 uurtjes dansen, drinken en eten vonden we het wel welletjes. Met een busje weer door naar Nong Khiaw, waar we er halverwege uit werden geflikkerd omdat “het busje niet verder reed” (ja, ja…)
Er zat niets anders op dan een tuktuk te pakken. Bij de bushalte zat een man die ons erg ‘behulpzaam’ was… 90.000 kip (kip is hier de munteenheid… ja lach er maar om) moesten we pp betalen. Heb hem recht in z’n gezicht uitgelachen en gezegd dat dat dikke vette onzin was (dit zijn de sappige details, mensen!!) en dat we dat niet gingen betalen. Uiteindelijk hebben we 15.000 kippen betaald. Scheelt toch weer 6 euro.
Het enige waar we wat minder blij mee waren, was de enorme spin die met ons meereisde… volgens mirjam een taruntala, maar ik hoop op wat anders…
Achteraf had ik wel heel veel rode beetplekken dus ….. ;)

Eindelijk in Nong Khiaw aangekomen was het prachtig!!
Alsof we een sprookje binnenliepen.
We hebben daar een mooi guesthouse gevonden, aan de rivier, met uitzicht op een zonsondergang.

De volgende dag met de boot naar een piepklein dorpje wat verder op de rivier, Mong Ngoi.
Halverwege de bootreis kregen we motorpech en dus moesten we aan land bij een dorp waar normaal geen europeanen komen. Dus de meest leuke foto’s van kinderen kunnen maken…
Na een uur in de snikhitte deed de motor het weer en konden we verder.

In Mong Ngoi heeft Mirjam wederom wat foto’s van mensen hier en daar af kunnen geven, omdat ze er twee jaar eerder geweest was.
Daar een beetje de boel verkent en een guesthouse gevonden in het dorp zelf.

Volgende dag een boot gehuurd en weer terug naar Nong Khiaw. lekker wezen brommeren in de omgeving. In een dorpje gestopt en wederom allerlei foto’s weggeklikt.

Met een stel Fransen zijn we de volgende dag weer afgevaren naar Luang Prabang, een tocht van zo’n 5 uur. Was wederom prachtig…

Nu zitten we dus weer in Luang Prabang.
We blijven hier even rustig zitten, uitrusten van alle indrukken om op vrijdag te vliegen. Mirjam naar Bangkok en ik naar Hanoi.

Zo….

Zijn jullie weer wat bij.

Nu nog wat foto’s om de boel op te fleuren ;)

Mis jullie allemaal heel erg!!!
Maar omdat ik weet dat ik snel weer in NL zal zijn, kan ik het wel aan ;)

@Wim en Peet: 10e ben ik in Hanoi…. Wat is jullie planning?
@Hara en Tam: de coca-cola-light-break-stories moeten nog even wachten, ben ik bang….. ;)
@yvelief: heb al het perfecte kadootje voor jullie!
@mams&paps: fijn dat het steeds beter gaat, mis jullie…